Terwijl ik gehurkt de veters van mijn stapschoen voor de derde keer vandaag probeer te knopen, wordt er plots een gespietste rivierkreeft zo goed als tegen mijn neus geduwd. Terwijl het beestje tussen de twee vingers van één van onze jongeren hangt te bengelen vertelt hij vrolijk hoe hij met zijn zelfgemaakte speer en met de hulp van een andere jongere zijn vangst heeft verwezenlijkt. Zijn woorden zijn nog niet koud of mijn collega van Nature vzw heeft zijn gsm al in de hand om op te zoeken wat voor soort kreeft het is. Plots staan er een hele hoop enthousiaste jongeren om ons heen. Een vrijwilligster legt uit hoe je de pootjes uit moet peuzelen, en onze foerier nodigt de jongeman uit zijn aanwinst de barbecue op te zwieren. De jongeren strooien met felicitaties alsof het niets is. Mijn begeleidershart en dat van mijn collega’s loopt over van trots. Trots op onze nieuwe avonturier, maar ook op de groep, die het heeft klaargespeeld om de laatste dagen naar elkaar toe te groeien ondanks de immens verschillende levensverhalen. Met allen één ding gemeen: een goede reden om op dit moment hier te zijn.
Toen we het idee voorgeschoteld kregen om een project te organiseren voor jongeren uit de bijzondere jeugdzorg en jongvolwassenen uit de geestelijke gezondheidszorg in transitieleeftijd (16 tot 25 jaar), begonnen we te puzzelen. We streefden een inclusief kamp na, vol plezier en ontspanning, met de focus op het verleggen van grenzen en het lichtjes aanraken van de individueel op de voorgrond liggende sociaal emotionele thema’s. Een fragiel evenwicht tussen een therapeutisch proces en ‘leute maken’.
We opteerden voor ervaringsgericht leren, met enkele toetsen uit Adventure Therapy en een basishouding gestoeld op nabijheid, acceptatie, warmte en duidelijke grenzen. Met binnen deze kaders ruimte voor experimenteren en het leren ‘botsen’ in een veilige omgeving. Dit alles hebben we kunnen botvieren tijdens klim-, rappel- en klauteractiviteiten, groepsopdrachten, zwemmen, vissen, slacklinen en de daarbij horende reflectiemomenten en Active Review Games.
Wat we niet hadden kunnen voorzien is de reactie van de deelnemers. De snelheid waarmee ze hun vertrouwen in onze handen legden, was zelfs voor ons een verrassing. Met tot gevolg dat we er de laatste dagen samen in slaagden om ons als individu én als groep kwetsbaar op te stellen, wat een krachtige verbondenheid en een in meer of mindere mate herontdekte levenslust in ieder van ons als resultaat had.
Vandaag kunnen we fier zeggen dat we, samen met Nature vzw, Camp2camp en vele vrijwilligers, het kamp dat we voor ogen hadden tijdens onze koffiekoekrijke vergaderingen, tot stand hebben gebracht. Het samenleggen van expertise op verschillende domeinen was hiervoor cruciaal, alsook het vertrouwen dat we kregen vanuit vzw Emmaüs. En laten we onze deelnemers niet vergeten, die zichzelf stuk voor stuk hebben overtroffen.
Misschien durven we zelfs te dromen over een herneming in 2023?
Ninke Gryp - La Strada